Ο φόβος, είτε το θέλουμε η όχι,είναι ένα από τα κυρίαρχα στοιχεία,στη λήψη των αποφάσεων, που έχουν σχέση με τη ζωή μας.
Τη δική μας, και των δικών μας ανθρώπων,πάνω σε καθημερινή βάση.
Αυτές οι αποφάσεις, έχουν σχέση,με την επιβίωση μας, την ασφάλεια μας στο σημερα, αλλά και τη διασφάλιση μας στο αύριο.
Ένα αύριο,που συνήθως κυρίαρχο στοιχείο,είναι το άγνωστο,και ίσως το απρόβλεπτο.
Οι αστάθμητοι παράγοντες, είναι τόσο πολλοί,που οι προβλέψεις για την έκβαση γεγονότων,και καταστάσεων,να καθίσταται, από δύσκολη έως αδύνατη.
Αυτά για τον κοινό, τον απλό πολίτη..
Για τους ηγέτες, αυτό δεν ισχύει, η ισχύει σε πολύ μικρότερο βαθμό. Για τον απλό λόγο ότι έχει στη διάθεση του,τις γνώσεις και τη τεχνογνωσία, ειδικών εμπειρογνωμόνων και επιστημονικών αναλυτών όλων των τομέων ενδιαφέροντος, που μπορούν να δώσουν, στον ηγέτη, τις συμβουλές που απαιτούνται, για τη λήψη της ποιο ορθής απόφασης.
Ο οποιοσδήποτε ηγέτης, μπορεί εύκολα,να σχηματίσει, ομάδες ειδικών, επί όλων των θεμάτων,για να έχει μια σφαιρική εικόνα, πραγμάτων και καταστάσεων, και οι αποφάσεις του να βασίζονται, στην εμπειρογνωμοσύνη, και την επιστημονική άποψη,παρά στους ευσοβοποθυσμουσ, τις ιδεοληψίες, φοβικά σύνδρομα, η ακόμη και στο σύνδρομο της Στοκχόλμης, όπου το θύμα ερωτεύεται τον απαγωγεα, ευελπιστώντας, ότι το ίδιο θα συμβεί και στον απαγωγεα!!
Φυσικά αυτό δεν συμβαίνει, παρ' ότι είναι ένα πιθανό σενάριο, στο μυαλό του θύματος..
Αυτό που συνήθως συμβαίνει,σε τέτοιες περιπτώσεις, είναι το θύμα, να μετατραπεί σε ένα αβουλο σκλάβο και υποχείριο του απαγωγεα .!!
Η σωφροσύνη και Σοφία ενός ηγέτη,δεν έγκειται στην ικανότητα του να αναδεικνύει, τους κινδύνους η τα οποιαδήποτε αρνητικά δεδομένα, σε μια διαφορά η ΔΙΈΝΕΞΗ,με άλλες δυνάμεις, αλλά η ικανότητα του να μεγιστοποιει τα οποιαδήποτε θετικά,και να λαμβάνει προληπτικά τα οποιαδήποτε μέτρα απαιτούνται, για να ελαχιστοποιεί τους κινδύνους που ελλοχεύουν, από τις δράσεις, τις επιδιώξεις, και τους στρατηγικούς στόχους του αντιπάλου.
Αυτό είναι το καθήκον και η υποχρέωση, του οποιουδήποτε ηγέτη,η αυτού που θέλει να παρουσιάζεται ως ηγέτης.
Η επιδεικνυωμενη σωφροσύνη, εμποτισμένη από τον φόβο η και άλλα σύνδρομα, λόγω άτυχων η και ελλειμματικών χειρισμών του παρελθόντος, δεν μπορεί να οδηγήσει σε θετικά αποτελέσματα η να έχει ευτυχές τέλος,τουλάχιστον σε αυτούς που το επιδιώκουν,η και γι αυτούς που αντιπροσωπεύουν.
Ακόμη και εάν οι φόβοι είναι βασιμοι,καθήκον του ηγέτη, είναι να τους
παραβλέπει, τουλάχιστον στις δημόσιες τοποθετήσεις του ,και να προσπαθεί να τους ελαχιστοποιεί, χρησιμοποιώντας όλα τα πολιτικά,διπλωματικά, η και άλλα μέσα που μπορεί, δυνητικά, να έχει στη διάθεση του.!
Η πλαστή, επίπλαστη, η μασκαρεμενη σωφροσύνη, που βασίζει πολιτικές η και στρατηγικές, σε φοβικά η και αλλα σύνδρομα
δεν έχει καμία σχέση με τη πολιτική σοφια, η με οποιαδήποτε έννοια σοφίας .
Αυτό που κάνει τον ηγέτη ,είναι η ικανότητα του να εμπνέει και να εμπνέεται,από τα όνειρα και τις προσδοκίες, αυτών που τον ψήφισαν και τον ανειδηξαν.
Εάν εξ αντίθετου,αυτό που προσπαθεί, είναι να μεταφέρει τις δικές του δηθεν προσωπικές ανασφάλειες η και φοβίες, εντεχνα, και λογω πεποιθήσεων στους ώμους των υπηκόων του, προσδοκώντας έτσι στην αποδοχή ενδεχόμενα, μιας μαγειρεμενησ, τουρκικών προδιαγραφών,
ΔΔΟ, λύσης στο Κυπριακό πρόβλημα,που ήτο ανέκαθεν θιασώτης και υποστηρικτής.
Αυτό που διακρίνει ένα ηγέτη από τους κοινούς θνητούς και υπηκόους του,είναι το υψηλό αίσθημα ευθύνης, το υψηλό φρόνημα,
οι ηθικές αντιστάσεις, το ήθος και η υπερηφάνεια, που ως ηγέτης ενός λαού,αντιπροσωπεύει, ως ανώτατος άρχοντας.
Εάν αυτά όλα δεν υπάρχουν, τότε ο ορισμός του πραγματικού ηγέτη,παύει να υπάρχει,
και αντικαθίσταται από κάποιους, που θέλουν να παριστάνουν τους ηγέτες.
Γιατί απλούστατα, δεν υπάρχει η διασύνδεση, αυτών που ένας λαός πιστεύει και προσδοκά,με αυτά των δήθεν ηγετών του.
Και δεν υπαρχει ιστορικό προηγούμενο, όπου ένας λαός, η οι ηγέτες του,να ζητούν παράδοση αμαχητί, στον εχθρό του,που επιβουλεύεται, όχι μόνο την ελευθερία του αλλά και αυτή την ύπαρξη του.
